خوابیده روی تختم و چراغا خاموشه ، میرم تو اتاق به هوای برداشتن کتابی ، توی تاریکی خیلی آروم میشینم رو تخت ، میپرسم : گریه کردی ؟؟ همونطور که دراز کشیده و مچاله شده جواب میده : ساهاک آخه چرا ما اینقدر بدبختیم ؟؟غم این اتفاق و نامردی که اینا در حق مون کردن یه طرف واکنش بابام هم یه طرف ..کنارش دراز میکشم و بغلش میکنم و خیلی آروم میزنه زیر گریه ، با دستام آروم میزنم به کمرش و زمزمه میکنم : آلاله زارم ، لاله ها بیدارن ،کوه ها دارن گل گل آفتابو می کارن .. 

پ . ن : اگه مادر بودم حال ـ بچه تعلیقی خودم رو بهتر از اینا می فهمیدم ، از کی قلب ـ ما اینقدر پر از خشم شد ؟؟ ۲۲ خرداد و یا قبل تر از آن ؟؟